در دومین جلسه از مباحث خودشناسی، خانم شاه سیاه به بحث خودآرمانی، خود اجتماعی و خود معنوی اشاره کرد.

شایان ذکر است صوت مباحث مربوط به خودشناسی، تحت عنوان "عصرانه های علمی" در کانال معاونت فرهنگی مرکز تربیت مدرس صدیقه کبری(س) در پیام رسان ایتا روزهای زوج بارگذاری می شود.

لینک کانال معاونت فرهنگی
 

خود آرمانی

آن بخش ازخود ما هست که دوست داریم به آن برسیم،الگوها دراین خود آرمانی سهیم هستند.

از همان دوران نوجوانی افکار و تصاویر آرمانی متعدد و گاه مبهم از خود بوجود آمده و با نگاه به دیگران و مقایسة خو با آنان به این فکر فرو می‌رویم که چگونه به نظر می‌رسیم. شاید در این مقایسه‌ها به این نتیجه برسیم که زندگی برخی مردم چقدر ایده‌آل و خوب است و آرزو کنیم که ما هم مثل آنان بشویم. در طی چنین فرآیندی خود آرمانی تشکیل می‌شود. تصویر ایده‌آل برخی افراد آنچنان دور از دسترس و واقعیت می‌باشد که هر چه تلاش کنند به آن نمی‌رسند. در چنین شرایطی امکان بروز احساس ناامیدی و افسردگی خیلی زیاد است. خود آرمانی چنانچه واقع‌بینانه تکوین یابد، زمینه رشد و پیشرفت را مهیا می‌سازد.

خود اجتماعی:

به تصوری که فرد ازجایگاه اجتماعی خود دارد.مثلا،دیگران ماراچگونه
می بینند؟ چه نقش هایی بایددراجتماع داشته باشیم؟ آیاشخصیت درون گرا یا برون گرا داریم؟
 تصور می‌کنید دیگران شما را چگونه می‌بینند؟ ما در میان جمع و گروه‌های مختلف چگونه رفتار می‌کنیم؟ بهتر است گاهی به تفاوت رفتار خود در میان جمع دوستان صمیمی با گرو‌ه‌های رسمی‌تر مثلاً در محیط کاری بیاندیشیم. در هر گروه افراد با رفتار خود به ما فشار می‌آورند تا با آنان همنوا شویم. ما ترغیب می‌شویم شبیه افرادی شویم که بیشتر با آنان سر و کار داریم.بنابراین ویژگیهای فردی خود و شرایط اجتماعی‌مان در روند تشکیل خود اجتماعی ما مؤثر هستند.
 رفتارما با دیگران باید چگونه باشد؟

خودمعنوی

تصوری که شخص ازاعتقادات،اخلاق واحکام دینی دارد.مثلا،آیا فردی مذهبی هستیم؟ آیا به معاد اعتقاد داریم؟
جنبه معنوی خود ، مرتبط با آن چیزی است که به آن اعتقاد داریم، که می‌تواند مربوط به مذهب بوده یا به دیدگاه‌های انسانی دیگر ارتباط داشته باشد. آگاهی از جنبه معنوی خود به ما کمک می‌کند تا انتظار نداشته باشیم همه افراد درباره همه چیز همانگونه فکر کنند که ما فکر می‌کنیم. همچنین با داشتن چنین آگاهی، زمانی که با انسانی روبرو می‌شویم که حس معنایی خود را از دست داده بهتر می‌توانیم به او کمک کرده و از موعظه کردن کمتر استفاده کنیم. کارل راجرز می‌گوید: وقتی به انسان‌ها اجازه داده شود، خودشان دربارة خودشان و اعتقاد‌هایشان تصمیم بگیرند، راحت‌تر هستند.