دوستان گرامی
هفته‌ی زن، فرصت خوبی برای ما زنان جامعه‌ی حوزویست که در حیطه انجام وظایف محوله، اندیشه کنیم و این باربا نگاه زنانه به نقشهای سازنده خود در جامعه، تامل نموده و اقرار کنیم که بسیار می توانیم موثر واقع شویم. حال این نقش واگذاری نقش مادری، همسری، دختری و یا نقش اجتماعی مربی، مدرس و یا مبلغ باشد. آنچه مهم است اینکه اگر ما درست عمل کنیم بخشی از جامعه درست می شود. این درست عمل کردن، از حداقل ارتباط که با یک همکار و یا یک دوست شروع می شود تا به ارتباطات بزرگتر را که جامعه مخاطب ما باشد، شامل می شود.
درست عمل کردن یعنی مطابق رضای خدا پیش رفتن، مقرب پیشگاه الهی شدن و متلبس به صفات الهی شدن است (و لو پسند ما و دیگران نباشد). هرچه صفات پسندیده در ما بیشتر شود، به خدای رحمان نزدیکتر می شویم و معنای قرب الی الله همین است.
ما بیش از اینکه دغدغه‌ی کنترل اعمال دیگران را داشته باشیم، باید با نظارت به اعمال خود، زمینه ی درست عمل کردن (بعنوان الگو) را برای دیگران فراهم کنیم تا در نتیجه، آمری ترک نشود و ناهی رواج پیدا نکند.
عزیزان، ما بیش از همه مسئولیم و جامعه بر گردن ما حق بسیار دارد؛ بنا نیست زمانی به ادای حق بپردازیم که مسئولیتهای کلان در پستهای بالا داریم، بلکه در هر حیطه از فعالیت خود اگر درست عمل کنیم، بخشی از جامعه را حمایت کرده ایم. رفع مشکل از دیگران، همدردی، دلسوزی، محبت، نصح و خیر خواهی، راستگویی و عدم بیان مطالبی که اطمینان نداریم، احتیاط در نظردادن در مورد دیگران، عدم قضاوت و.... بسیاری از چیزهای که می دانیم اما مغفول واقع شده اند، همه و همه چیزهای است که به ما آرامش معنوی می دهد.
حجم انرژی و توان خود را باید صرف اجرای دانسته ها و اخلاقیاتی کنیم که می دانیم و از انباشت دانسته ها بپرهیزیم. تلاش کنیم دانایی را تبدیل به توانایی کنیم.
این پروژه عظیم تزکیه و تهذیب نفس، ما را متمرکز بر خود کرده و از دیگران رها می کند، اما تهذیب نفس، نه به معنای خدمت نکردن به خلق خدا است بلکه خدمت به خلق الله نقش بسزایی در تهذیب نفس دارد.
سخن گفته بسیار و عمل کرده اندک است و اذعان داریم من و شما بعنوان معلم و مربی جامعه، بیشتر از همه باید تلاش کنیم.
ایام به کامتان و در این روزهای بهاری پیش رو، جسم و جانتان پر ثمر باد.
