دوستان! فاطمیه دوم بهانه‌ای شد تا بدانیم لازمه‌ی قرارگرفتن در مسیر فاطمی شدن، فهم ویژگیهای آن حضرت(س) است که یکی از ویژگیهای مهم آن بزرگوار، بندگی بود که او را محبوب خدا و پیامبر خدا کرد. امیر المومنین(علیه السلام) در وصف حضرت زهرا(سلام الله علیها) فرمودند: «نعم العون فی طاعه الله»، یعنی هم بندگی خداوند متعال را در حد اعلی داشتند و هم با تمام وجود، ترویج بندگی می کردند. حال جهت اقتدا به وجود مقدس آن حضرت، باید بندگی را فهم و عمل کرد.

مسیر بندگی، از خود بریدن است، از خود بریدن وصل دائم به خداوند متعال است. یکی از جلوه های وصل، ذکر است. اصولاً قلب مؤمن و حتی به تعبیر قرآن، قلب ِهر انسانی، فطرتاً و دائماً ذاکر است؛ بنابراین آنچه که در دستورات به سالک داده می شود،‌ تنها به جهت ِرفع حجب و برای باز نمودن ِزبان ِقلب است.

در این‌نگاه، اگر ما بتوانیم عواملی را که مانع توجه انسان به قلب خود و به خود است، از میان برداریم، دیگر نیازی به ذکر نداریم، زیرا که خود ِقلب، به ما می گوید که چه ذکری، در چه زمانی و با چه حالی باید گفته شود. بنابراین با این نگاه، تمام دستورات به نوعی به رفع حجب برگشت خواهد کرد.

 بین بعضی از بزرگان فلاسفه‌ و برخی از عرفا، از جمله امام راحل(ره) و علامه طباطبایی(ره) در این باره تفاوت هایی است. مرحوم علامه(ره) می فرمایند: انسان فطرتاً، نه تنها ذاکر است، بلکه قلب ِانسان، یک پارچه ذکر است، یک پارچه ذاکر است و با پروردگارش دائماً مأنوس است و صحبت می کند؛ اما آنچه که باعث ِمانع ِفهم ِانسان، در مسیر توحید می شود، حتی در انسان های عاصی و گناهکار، به جهت ِحُجبی است که بر قلب انسان عارض شده است‌؛ لذا تفاوت این دو مکتب در این است که در یک مکتب گفته می شود دستورات شرعی و عبادات و نماز و روزه، برای پرورش دادن انسان است و گروه دوم که از جمله بزرگوارانی مانند امام خمینی(ره) و علامه طباطبایی(ره) هستند، می فرمایند: «دستورات عبادی، به جهت ِرفع حجاب است».

بله، نتیجه خارجی ِ این دو مکتب یکیست و این دو مکتب، هر دو حضور قلب را توصیه می کنند و هر دو می‌گویند نماز بایستی با توجه خوانده شود؛ اما در گروه اول، انسان مثل کودکی است که باید او را تربیت کرد و در گروه دوم، انسان از ابتدا تربیت شده است و ما تنها بایستی حجاب های قلبش را برداریم تا بتواند بدون حجاب و بی پرده با خدای خود صحبت کند.

برای رسیدن به بندگی و ذاکر شدن باید تلاش بی وقفه با مراقبت و ممارست همیشگی داشت.