چکيده:

سقط كردن جنين در معناي لغوي به «بچه انداختن يا بچه افكندن پيش از ‏زمان» يا «بچه ناتمام از شكم افتاده» اطلاق مي شود؛ بنابراين خروج بچه را پيش از موعد ‏مقرر و ناقص و ناتمام بودن آن را سقط جنين گويند‏. مسأله سقط جنين در حد وسيع و گسترده، از جمله مسائلي است كه محصول تحولات ‏علمي، اجتماعي، فرهنگي، اقتصادي و سياسي است و ارتباط تنگاتنگي با انفجار جمعيت، ‏محدوديت منابع، حقوق بشر، حقوق و آزادي زنان، منافع دولت ها و بالاخره مصالح جامعه ‏بشري دارد.‏ طرح گسترده ديدگاه صاحب نظران و انديشمندان طرفدار جواز بي قيد و شرط سقط ‏جنين، بسياري از دولت ها را در نيمه دوم قرن بيستم تحت تأثير قرار داد كه اين امر، موجب ‏شده است همه ساله، ميليون ها جنين به طور قانوني از بين بروند.‏ اين پژوهش در پاسخ به اين سؤال كه «سقط جنين در فقه اماميه چه احكامي دارد» نگاشته شده است روشي كه براي گردآوري مطالب استفاده شده است روش كتابخانه اي است كه از شيوه توصيفي و تحليلي بهره برده شده است. از نتايجي به دست آمده مي توان به اين اشاره كرد كه بر اساس ادلۀ اربعه (قرآن، سنت، عقل، اجماع) حكم تكليفي اولي سقط جنين، در ‏‏هر مرحله از مراحل رشد جنين كه باشد، حرمت است.‏ همچنين حكم تكليفي ثانوي نيز به توجه به مسائلي مانند درمان يا توقف حيات مادر بر ‏سقط جنين و ... متفاوت است.

‏واژگان كليدي: جنين، سقط، فقه اماميه، ديه، حكم تكليفي، حكم وضعي.