خوب است که انسان در درس‌های اخلاق بزرگان شرکت کند. اگر نمی‌تواند به صورت حضوری شرکت نماید، از طریق رادیو، تلویزیون، نوارها و سی‌دی‌های موجود، مباحث اخلاقی را دنبال نماید که بسیار مفید خواهد بود. اگر چنین شد، استادی مناسب به سراغ او خواهد آمد.

اگر انسان به دنبال خودسازی رفت، خداوند به او بینشی می‌دهد که به خوبی از اطراف خود درس بگیرد. گاه فرزند انسان به او درس می‌دهد. گاه یک درخت برای انسان درس است. یک مورچه، حضرت سلیمان4 را نصیحت می‌کند. انسان‌ها ممکن است از یک مصیبت، هیچ استفاده‌ي‌ معنوی نکنند، اما فردی که به دنبال آموختن است از هر مصیبت و شادی بهره معنوی می‌برد. یک جگرکی که به دنبال مویرگ و سرخرگ و سیاهرگ نمی‌گردد. شاید وقتی از او بپرسید که مویرگ چیست؟ نداند، در حالی‌که هر روز با جگر سر و کار دارد، اما اگر به دنبال مویرگ باشد، در کمتر از جگر هم مویرگ را پیدا می‌کند.

انسانی که به دنبال بندگی است، استاد را به راحتی‌ می‌یابد. حتّی در و دیوار برای شخص استاد می‌شود. در جایی به روی پارچه‌ای نوشته بودند: «عَلَیْکُمْ فی شَهْرِ رَمَضان بِکَثْرَهِ الإِسْتِغْفار وِ الدُّعا»؛[1] بر شما باد در ماه مبارک رمضان به توبه و دعای زیاد». ممکن است افراد بسیاری آن را دیده یا خوانده باشند، ولی کسی که به دنبال استاد باشد به آن نوشته توجّه ویژه می‌کند و سعی می‌کند به آن عمل کند. چنین اشخاصی را خداوند به‌طور ویژه هدایت می‌کند و در واقع، استاد، خود، او را خواهد یافت و خود به سراغ او خواهد آمد و در واقع خداوند به او درس می‌دهد .

[1]. اصول کافی ، ج 4، ص 88.